เรื่องราว ห้อง 204 กับพยาบาลฝึกหัด เรื่องราวที่ถูกเล่าในรายการหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องที่หลอนอย่างมาก หากว่าท่านใดที่ชื่นชอบเรื่องผีที่เกี่ยวกับโรงพยาบาล เรื่องนี้ถือว่าเหมาะอย่างมาก หากว่าท่านเป็นคนจิตอ่อนทางเราขอให้ท่านข้ามเรื่องนี้ไปได้เลย เพราะเรื่องราวในวันนี้ถือว่าเป็นเรื่องราวที่หลอนอย่างมาก โดยส่วนตัวแอดมินให้คะแนนเรื่องนี้อยู่ที่ 10 คะแนน หากพร้อมหลอนกันแล้ว ไปรับชมกันได้เลย
เรื่องหลอน ห้อง 204 กับพยาบาลฝึกหัด เรื่องเล่าที่เกิดขึ้นจริง
ห้อง 204 กับพยาบาลฝึกหัด เรื่องที่เรากำลังจะเล่าต่อไปนี้ เป็น เรื่องหลอน ที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง โดยตัวคนเล่าเรื่องนี้ ตัวเขาเองเป็นพยาบาลฝึกหัดที่ทำงานอยู่กับกลางคืนที่โรงพยาบาลแห่งนี้ โดยหน้าที่ของเขาหลักๆ ก็จะทำงานคล้ายกับพยาบาลเลย แต่ตามตำแหน่งแล้วเขายังเป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาลเท่านั้น
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาค่อนข้างนาน เมื่อประมาณสิบปีที่แล้วได้ โดยวันนั้นก็เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่งในการทำงานของพยาบาลคนนี้ เขาก็ได้เข้ากะดึกไปเหมือนทุกๆ วัน ในตอนแรกก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่พอเขานั่งไปสักพักก็มีสัญญาณไฟที่แจ้งเตือนว่ามีการกดขอความช่วยเหลือจากห้องผู้ป่วย พยาบาลคนนี้ก็ดูเลขห้องว่าเป็นห้องเลขที่เท่าไหร่ ก็คือห้องเลข 204
พยาบาลก็ตัดสินใจเดินบอกพี่ “ว่าเดี๋ยวไปดูให้ค่ะ” หลังจากนั้นพยาบาลก็เดินออกไปจากห้อง พยาบาลก็เดินมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นที่ผู้ป่วยอยู่ พยาบาลก็เปิดประตูเข้าไป โดยลักษณะเกาะจะเป็นโถงยาวๆ และทั้งสองข้างซ้ายขวาก็จะเต็มไปด้วยห้องผู้ป่วย เพราะก่อนจะเข้าไปหาคนไข้นั้น ก็จะมีประตูปิดทางเข้าอีกทีหนึ่งเพื่อป้องกันคนเข้าออก โดยพลการ
หลังจากนั้นพยาบาลก็เดินตรงไปที่ห้อง 204 โดยห้องสอนศูนย์สี่จะมีผู้ป่วยพายคือท่านหนึ่ง เราใช้นามสมมุติเขาว่า “คุณมด” แล้วกันนะครับ คุณมดเนี่ยเป็นผู้หญิงวัยกลางคนอายุประมาณ 45 โดยคุณมดก็ได้เข้าพักที่โรงพยาบาลประมาณอาทิตย์หนึ่งแล้ว พยาบาลก็เห็นคนโหมดนั่งอยู่ที่ปลายเตียงตอนเปิดเข้าไป พยาบาลก็ถามว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ เห็นคนไข้กดเรียกมา”
คุณมดก็ค่อยๆ หันมา เธอตอบด้วยน้ำเสียงร้อนใจว่า “นี่เธอ ห้องนี่ฉันอยู่ไม่ได้ ยังไงฉันก็อยู่ไม่ได้ย้ายห้องให้ฉัน” พยาบาลก็ได้ให้คุณมดสงบสติอารมณ์ก่อน และให้ค่อยๆ เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น
คุณมดก็ได้บอกว่า “ห้องที่ฉันอยู่เนี่ยมันมีผี มันมีผีจริงๆ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ยฉันอยู่ไม่ได้” พยาบาลก็คอยอธิบายไปว่าห้องนี่มันไม่มีผีนะคะ เพราะว่าก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรอีกอย่างคุณมดก็อยู่เพียงแค่คนเดียว นายคุณมด ลองเล่าสิคะว่าคุณมดเห็นเป็นยังไงบ้าง
คุณมดก็ยังตอบคำเดิมว่า ฉันกลัวฉันเห็นผี เหมือนตอนนี้คุณมดได้กลัวจนเสียสติไปแล้ว ทีนี้ พยาบาลจึงให้คุณมดค่อยๆ เล่ารายละเอียดทีละนิด ว่าจะยังไงเจอแบบไหน คุณมดจึงเล่า “ในตอนแรกคุณหมดก็นอนเฉยๆ ไม่ได้มีอะไร ก็เหมือนปกติทุกวัน แต่ฉันเนี่ยนะก็ได้ยินเหมือนเสียงเปิดหน้าต่างออกมาดังเอี๊ยด ฉันก็เลยตื่นขึ้นมาและหันหน้าไปมองตรง หน้าต่าง เธอเชื่อไหมมันเป็นเด็กคนหนึ่งหน้าเละๆ เกาะอยู่ตรงหน้าต่างแล้วกวักมือเรียกฉัน”
เมื่อพยาบาลฟังจบพยาบาลก็ค่อยๆ เดินไปเช็กที่หน้าต่าง แต่ตอนที่พยาบาลอยู่หน้าต่างถูกปิดไว้ไม่ได้เปิดไว้ตามที่คุณมดเล่า พยาบาลก็พยายามจะบอกว่าหน้าต่างก็ไม่ได้เปิดไว้นะคะ แล้วก็ชี้ให้คุณมดดู ว่าหน้าต่างก็ปิดอยู่ไม่ได้เปิดไว้ ให้คุณมดใจเย็นๆ ก่อน ที่นี่คุณมดเลยเริ่มได้สติกลับมา คุณมดก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดูใจเย็นลงว่า “โอเคค่ะๆ ไม่เป็นไรฉันคงคิดมากไปเอง แต่มันก็น่ากลัวอยู่ดีในห้องเนี่ยฉันว่า” พยาบาลก็บอกว่าถ้ามีอะไรอีกก็เรียกได้รออยู่ข้างล่างนี่แหละค่ะ ไม่ได้ไปไหน เมื่อทุกอย่างจบลงพยาบาลก็เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
พยาบาลก็นั่งทำงานของตัวเองต่อเคลียร์เอกสารนู่นนี่นั่น แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกง่วงแล้วฟุบหลับไป แล้วก็สะดุ้งตื่นทันทีเพราะว่าตัวเองจะต้องคอยเฝ้าหลับไม่ได้ และสายตาของพยาบาลก็ได้เหลือบไปเห็น สัญญาณเรียกให้ช่วยจากห้อง 204 มาอีกแล้ว พยาบาลจึงเดินไปอีกครั้งหนึ่ง
แต่ในรอบนี้เมื่อพยาบาลเปิดประตูเข้าไปในห้องปุ๊บ ก็เจอคุณมดเอาตัวชิดประตูไว้ทันทีเลยไม่ได้นั่งอยู่ที่เตียงแล้ว ที่นี่คุณมดก็โหวกเหวกโวยวาย “เนี่ยฉันบอกเธอแล้วว่าห้องนี้มันมีผี ย้ายห้องให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ” พยาบาลก็พยายามสงบสติให้คุณมดอีกครั้ง และให้ค่อยๆ เล่ามาทีละอย่างว่า ว่ามันเป็นยังไง คุณมดก็เล่า “ตอนที่คุณมดพยายามจะหลับก็เห็นว่าเด็กคนเดิมที่หน้าเละๆ ทีนี้พยายามจะปีนหน้าต่างเข้ามา” พยาบาลก็เห็นว่าหน้าต่างก็ยังปิดอยู่ ทีนี้พยาบาลเดินเพื่อที่จะไปเปิดหน้าต่างเลย เพื่อที่จะได้ดูว่ารอบๆ เนี่ยมีอะไรอยู่บ้าง มีเด็กเหมือนที่คุณมดบอกหรือเปล่า
แต่ยังไม่ทันจะเปิด คุณมดก็รีบตอบเริ่มเสียงร้อนใจ “ที่เธอจะเปิดทำไม เปิดมามันก็เข้าได้สิ”
พยาบาลก็ตอบกลับไปว่า “ใจเย็นๆ สิคะคุณ มันไม่มีอะไรฉันดูอยู่เนี่ย” คุณมดก็หมดก็ยิงตกใจไปใหญ่แล้วบอกว่า “เนี่ยตอนนี้มันยืนอยู่ข้างหลังเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้น” ตอนนี้คุณมดคุณหมดเหมือนเสียสติไปอีกครั้งแล้ว พยาบาลก็พยายามบอกให้ใจเย็นๆ แต่ด้วยความที่ว่าโรงพยาบาลตอนนี้มันเต็มมาก ทำให้ไม่สามารถที่จะย้ายห้องให้คุณมดได้จริงๆ อีกอย่างคือตัวพยาบาลเองเป็นแค่ผู้ช่วยพยาบาล ไม่มีสิทธิ์ที่จะย้ายตัวผู้ป่วยไปไหนก็ได้ตามใจชอบ
พยาบาลได้ตัดสินใจว่า จะอยู่กับคุณมดเป็นเพื่อนจนถึงเช้า และบอกให้คุณมดใจเย็นๆ และลงไปนอน ตัวคุณ คุณมดก็ค่อยๆ ลงไปนอน พยาบาลกับคุณมด ก็ชวนกันคุยนู่นคุยนี่ จนต่างคนก็ต่างค่อยๆ เคยเคลิ้ม และตัวคุณมดก็ได้หลับไปก่อน เมื่อเห็นว่าคุณหมดหลับแล้วพยาบาลจึงได้เดินลงไปข้างล่างเพราะต้องไปเฝ้าที่ห้องเผื่อมีใครที่อื่นเรียก พอถึงห้องก็กลับมานั่งทำงานของตัวเองเหมือนเดิม
พอทำไปได้สักพักพยาบาลก็เหมือนจะหลับอีก แต่สัญญาณไฟขอความช่วยเหลือจากห้อง 204 ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง และนี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่สัญญาณไฟดังขึ้นมา พยาบาลก็เดินไปที่ห้อง 204 อีก ที่นี่ก็ส่องไฟฉายเข้าไปที่ประตู ก็เห็นว่าหน้าห้องเนี่ยเป็นผู้หญิงยืนรออยู่ พอเดินเข้าไปใกล้ๆ เนี่ยก็เห็นว่าคุณมดเนี่ยออกมายืนอยู่หน้าห้องเลย “เธอทิ้งฉันไปไหนเนี่ย ฉันบอกแล้วว่าอย่าทิ้งฉัน ไอ้เด็กคนนั้นนะ มันเข้ามาและก็มานอนเตียงข้างๆ ฉัน และไม่ได้แค่นอนอย่างเดียวนะ ยังจะเอื้อมมือมาดึงแขน แล้วบอกให้ไปด้วยกัน ฉันจะอยู่ได้ยังไง ต้องย้ายแล้ว”
พยาบาลก็ได้เสนอไปว่า คุณมด “ไปอยู่กับฉันมั้ยคะ ข้างล่างที่ทำงานของพยาบาล คุณลงมานอนที่ห้องพักพยาบาลได้เลยค่ะ” คุณมดก็ดีใจและเดิมตามพยาบาลไป ด้วยความร้อนใจ ในระหว่างทางเดินไหนก็ต้องลงไปที่บันไดก่อน ก่อนที่จะไปที่ห้องพักพยาบาล ในระหว่างที่กำลังจะเลี้ยวลงบันได ก็เห็นว่ามีประตูอยู่เป็นประตูเหล็ก ได้ยินเสียงเคาะดัง “ตรึม” พยาบาลก็สงสัยว่าเสียงอะไรเสียงอะไรล่มหรือเปล่า พยาบาลได้บอกให้คุณมดรออยู่ตรงนี้
พยาบาลก็เปิดไฟฉายและไปดูตรงประตูเหล็กใหญ่ๆ ก็เห็นว่าไม่มีอะไรล้ม และตัวของประตูก็ถูกปิดไว้อยู่ ก็หันกลับมาและเดินไปหาคุณมด แต่คุณมดก็กลับไม่อยู่แล้ว พยาบาลก็หาและเดินกลับไปที่ห้อง 204 เปิดไฟฉายเข้าไปคุณมดก็ไม่อยู่ ก็เลยคิดในใจเองว่า คุณมดคงจะกลัวเพราะทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว ก็เลยอาจจะไปรอที่ห้องพักพยาบาลก่อน เลยตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องพักพยาบาลก่อน เปิดไปก็เห็นรุ่นพี่นั่งอยู่ เลยถามว่าเห็นคนไข้ห้อง 204 เพราะคนไข้มีอาการกลัวมากเลยจะให้มาพักก่อน
รุ่นพี่ก็ทำหน้าตกใจ และถามย้ำพร้อมกับบอกว่า “เมื่อกี้ บอกว่าห้องเลขอะไรนะ” พยาบาลก็ตอบกลับไปว่า “คุณมดค่ะพี่ ห้อง 204” รุ่นพี่ก็ตอบกลับไปด้วยความสงสัย “แน่ใจนะ เพราะห้อง 204 ไม่มีคนพักนะ” พยาบาลก็ตกใจและพยายามจะเถียงกลับไปว่ามีเพราะตัวเขาเองก็ยังเจออยู่เลย ก็พยายามจะเล่นให้รุ่นพี่ฟังว่า เป็นผู้หญิงผมสั้นยาวประบ่าอายุประมาณ 40-50 ปี รุ่นพี่ก็ได้บอกให้พยาบาลเดินตามเขาไป
รุ่นพี่ก็พาเดินไปดูตรงประตูตอนแรกที่พยาบาลไปเช็กที่เหมือนมีเสียงดังออกมา รุ่นพี่ก็ค่อยๆ เปิดประตูออกมา ก็ค่อยๆ เดินกันเข้าไป ก็รู้สึกได้เลยว่าอากาศนั้นค่อยๆ เย็นลง จนไปจนถึงสุดทางเดินและเห็นป้ายเขียนว่า “ห้องดับจิต” ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในห้องดับจิตทั้งสองข้างก็เป็นตู้ใส่ศพเรียงเต็ม และสุดทางก็มีห้องเล็กๆ และก็มีโลงศพอยู่หนึ่งโลง รุ่นพี่ก็ได้ให้พยาบาลลองที่จะเปิดโลงดู
ก็เห็นว่าศพที่ถูกคลุมผ้าสีขาวอยู่ พอเปิดผ้าก็เห็นว่าศพที่นอนอยู่คือคุณมด พยาบาลก็ตกใจทั้งที่เมื่อกี้ก็ยังคุยอยู่แล้วก็เห็นว่าเป็นคนอยู่เลย รุ่นพี่ก็ได้เล่าว่าคุณมดเสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อสองวันที่แล้ว ที่ห้อง 204 และในห้องก็ยังเห็นว่ามีอีกศพหนึ่ง พยาบาลก็หันไปและเปิดดูก็เห็นว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าเละ เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้ครับ
ขอบคุณเรื่องเล่าจาก : คืนพุธมุดผ้าห่ม
ขอบคุณรูปภาพจาก : thehouse